Jak życie potrafi zaskoczyć cz.1

Przychodzi taki czas kiedy już wszystko zaczyna obojętnieć. Powoli ogarniało mnie uczucie zniechęcenia bo wszak ileż można walczyć z całym światem i udowadniać rzeczy tak oczywiste.
Nie nadaję się chyba do tych wszystkich gierek i manipulacji . Zmęczenie ciągłym napięciem i huśtawki nastrojów zaczynały zostawiać wyraźny ślad na moim codziennym życiu .
Powoli zaczynałem mieć tego wszystkiego dość. Złożyłem tą cholerną apelację bo jak coś robić to do końca a jeśli nawet mam polec to walcząc do końca. Mam wrażenie ,że walczę z całym światem ...z cholernym wymiarem "sprawiedliwości" z otoczeniem ,które nie znając kulisów sprawy szybko zajęło miejsca po drugiej stronie barykady a często z samym sobą i ze wszystkimi swoimi słabościami.  Za długo to wszystko już trwa .
Apelacja przy której nikt nie dawał mi żadnych nadziei. Wszak "kruk krukowi oka nie wydziobie " mówi stare przysłowie i rzadko zdarza się ,że wyrok zostanie zmieniony . Zabezpieczmy się i złóżmy - namawiała mnie pani mecenas i miała rację , bo przecież nie tylko mnie przysługiwało to prawo . Kfiatuszek mógł przecież też apelować, bo choć wygrała to uzasadnienie nie budzi wątpliwości co do jej zdrady . "Referencje " wątpliwej jakości i chęć ich zmiany mogła przeważyć na chęcią jak najszybszego uwolnienia się ode mnie .
Zawór bezpieczeństwa w postaci wniosku o zwolnienie z kosztów , który z zasady był do odrzucenia dawał mi lekką przewagę czasową  i w końcu przyszedł ten czas kiedy należało już podjąć decyzję.
Nie sposób opisać emocji które się czuje. Z jednej strony poczucie krzywdy, niesprawiedliwości  i rozpacz która się pojawiał w każdej chwili kiedy pomyślę o dziecku i o tym ,że już za chwilę nie będę mógł jej codziennie przytulić i powiedzieć dobranoc  z drugiej potworne zmęczenie i chęć normalnego życia .... 
Godziny rozmyślań i parę nie przespanych nocy ...co lepsze ...dla mnie ? dla dziecka ? ... zaczynałem się już chylić ku decyzji o wycofaniu apelacji. Rodzina namawiała mnie mocno do tej decyzji mówiąc "zacznij żyć dla siebie, szkoda czasu" .. przyjaciele słysząc wydawali się pełni zrozumienia. Czas się kurczył w zastraszającym tempie ... jeszcze tylko weekend i  w poniedziałek trzeba podjąć decyzję    ... jaka by ona nie była  ......
W niedzielę obudziłem się z poczuciem zadziwiającego spokoju. Leniwie , powoli  docierała do mnie świadomość ,że wewnętrznie......już podjąłem decyzję....  
Zrobiłem sobie śniadanie i rozkoszując się wszystkimi smakami lata zastanawiałem się jak będzie wyglądało moje życie od poniedziałku . Tyle przecież spraw jeszcze zostanie do załatwienia , mieszkanie , podział majątku , przeprowadzka ... bo ciężko przecież dziecku odbierać tą ostatnią enklawę stabilność - jej pokój .
Zmiany które miały zaraz nastąpić budziły we mnie niepokój.
Nagle ....z plątaniny myśli wyrwał mnie dzwonek telefonu..............................