"Moja" Kasia cz.1

.. Jak każdy facet jestem wzrokowcem ...kiedy zobaczyłem ją pierwszy urzekła mnie bezgranicznie. Śliczna i w swojej skromności tak niesamowicie naturalna . Zupełnie różna od kobiet, które przewijały sie czasem przez mój dom . Pierwsze spotkania i rozmowy budowały we mnie przekonanie jak wartosciowym jest człowiekiem . Dom rodzinny nie zapewniał jej komfortu . Ojciec alkoholik wyprowadził się z  domu i lata całe sie nie pokazywał . Matka, prosta kobieta, nie do końca dawała sobie radę z domem, a może raczej koncentrowała sie bardziej na sobie i swoich kolejnych partnerach, a niż na swoich dzieciach (Kasia ma młodszego brata). Opowiadala mi jak czasem było ciężko i jak jej przykro było kiedy posiłkiem był dla niej chleb z pietruszką a kiedy przychodził przyjaciel mamy był zastawiony stół i campari - bo lubił !!. Uczyła sie i pracowała ...i to ciężko ... mało kto potrafi sobie poradzić z nauką stojąc godzinami na promocjach . Zawsze zadbana, choć tak skromniutko ubrana, a te jej czerwone pantofle z puszkiem rozczulały mnie od czasu  pierwszej wizyty w jej domu .
Pierwsze spotkania dawały nadzieję , że właśnie znalazłem kobietę swojego życia .
Nie byłem jej pierwszym partnerem ale w łóżku sprawiała wrażenie bezradnej i niedoświadczonej... co za ulga! Mój atawizm nie był aż tak głęboki ,żeby szukać sobie dziewicy ale mimo wszystko jak to kusiło . Na pierwszą randkę w moim domu przyniosła własnoręcznie upieczone ciasto !!!!!!  Znalazłem księżniczkę w przebraniu kopciuszka ... po tylu latach barłożenia :-) . Moje szczęście było bezgraniczne .
Zaczęliśmy się spotykać , bywać u siebie coraz częściej - kino , czasem knajpka , wspólne obiady . Znajomi i przyjaciele zaakceptowali ją całkowicie mimo, że ona nie była dla nich osobą otwartą i raczej budowała mur, a ja czasami wszystkich wkurwiałem na każdym kroku podkreślająć jej zalety .
Zaręczyny ,poznanie rodzin... i tylko mój ojciec zapytał mnie czy jestem na 100% przekonany ,że to jest TA właściwa. Nie ukrywam - wzbudził chwilę refleksji. Bardziej smutkiem, który sie pojawił na jego twarzy kiedy tak gorąco zapewnialem go że nikogo lepszego nie jestem w stanie sobie wymarzyć, niż samym pytaniem ..... . Znał życie i patrzył z dystansu ....ja żyłem wtedy w euforii....
Wspólne życie też wydawało mi się sielanką . Ona kończyła studia , ja pracowałem  .. szczęście w postaci dziecka było już w drodze . Nie było łatwo . Zmiana pracy i własna firma, w którą trzeba byłowłożyć sporo wysiłku , mmiana mieszkania i kupa długów ..ale nie by ło wtedy przeszkód ... nie musiałem ich pokonywać , ja je łamałem .... .
Poroku był już sukces , wyszliśmy na "prostą " i zaczęliśmy żyć  bardziej spokojnie .. dziecko rozwijało się cudownie i patrząć z boku każdy widział sielankę . Czasem tylko brakowało mi czułości i gdzieś tam kiedyś spytałem czemu tak rzadko się całujemy ... ale .. zmęczenie opieką nad dzieckie przyjmowałem jak prawdę ... ciągłe przebywanie z dzieciakiem potrafi znużyć każdego .
Był problem , diagnoza i rozwiązanie . Znalazłem opiekunkę do dziecka, znalazłem stosowne ogłoszenia - udało się podjęła pracę..............................