wakacje część 5

okoliczności związane z wyjazdem wakacyjnym stron do Turcji.  Po ustaleniu przez strony, iż pojadą w 2009 r. na wakacje do Turcji, gdy powód udał się do siedziby biura XXXXXXX  w celu dokonania płatności dowiedział się od pracującej tam osoby, iż hotel, który wybrał nie cieszy się dobrą opinią (są w nim problemy z jakością żywności). Dlatego też, za radą męża XXXXXXXX XXXXXXX        XXXXXXX  YYYYYYYY YYYYY  waściciela biura XXXXXXX, zdecydował się na inny hotel. Przypadek sprawił, iż w tym samym hotelu urlop spędzali państwo XXXXXXXX. Nieprawdą jest, jakoby pozwana dopiero na miejscu dowiedziała się, iż urlop w tym samym hotelu spędzają znajomi powoda. Powód poinformował o tym żonę niezwłocznie po zmianie hotelu (poinformował ją także o powodach zmiany miejsca pobytu). Strony i państwo XXXXXX przebywali wspólnie w hotelu jedynie przez tydzień (urlopy stron i ich znajomych trwały 2 tygodnie – zazębiły się tylko o tydzień). Nie jest również prawdą, iż podczas  wyjazdu wakacyjnego w 2009 r. „powód spędzał każdy wieczór z państwem XXXXX w barze, natomiast pozwana siedziała w pokoju hotelowym z dzieckiem płacząc z powodu zachowania męża”. Należy mieć bowiem na względzie, iż po pierwsze w przedmiotowych spotkaniach poza małżonkami XXXXX, uczestniczyli również inni znajomi małż. XXXXXX i  powoda – m.in. małżonkowie CCCCCCCCC a nadto pozwana była zapraszana przez powoda i jego znajomych do uczestniczenia w tych spotkaniach i tylko z własnej woli nie brała w nich udziału. Sąd pomija również okoliczność przyznaną przez pozwaną, iż w tym czasie strony ze sobą współżyły, a co pozwala wnioskować, iż relacje między małżonkami w tym okresie były dobre i nie miała na nie wpływu obecność małż. XXXXXX. Co więcej, co również potwierdziła pozwana, powód w tym okresie kilkakrotnie spędzał wieczory z małoletnią córką, zabierając ją m.in. na gry. Nadto, powód dysponuje z tego wyjazdu bardzo obszerną dokumentacją zdjęciową (ok. 400 zdjęć) świadczących o tym, iż strony spędziły ten urlop wspólnie, a nie jak twierdzi pozwana ze znajomymi powoda. Stwierdzenie pozwanej, następnie bezkrytycznie przyjęte przez Sąd, jakoby powód „chciał pokazać, że między nim a xxxxxxxxxxx już teraz nie ma i że teraz to nawet możemy się wszyscy przyjaźnić” nigdy z ust powoda nie padły, jest to wymysł pozwanej, mający jedynie stanowić wsparcie dla jej stanowiska procesowego w niniejszej sprawie.

Nadto, Sąd I Instancji w uzasadnieniu swojego wyroku wskazuje iż powód „separował pozwaną od XXXXXXXXXXXXX”. Takie  stwierdzenie pozostaje w sprzeczności                 z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Z zeznań świadków:  XXXXXXXXXXXXXoraz jej męża XXXXXXXXXX(k. 306-309), wynika, iż małżonkowie XXXXXXXXX starali się nawiązać znajomość z pozwaną i wielokrotnie zapraszali ją wraz z powodem do siebie. Pozwana jednakże nigdy nie była zainteresowana nawiązaniem jakichkolwiek relacji z małżonkami XXXXXXX, co więcej stroniła od kontaktów również z innymi znajomymi powoda, niejednokrotnie żądając od powoda zakończenia znajomości. Powyższe potwierdziła również pozwana w swoich zeznaniach złożonych na rozprawie mającej miejsce w dniu x maja 2012 r., iż była zapraszana wraz powodem przez małż. XXXXXX, a co Sąd pomija  już w uzasadnieniu swojego wyroku.

Sąd I Instancji błędnie również ustalił, iż pozwana poznała XXXXXXXXX dopiero podczas wyjazdu wakacyjnego do Turcji w 2009 r., zupełnie pomijając fakt, iż w/w była gościem na ślubie stron. Sąd I Instancji ustala również, iż powód regularnie spotykał się z XXXXXXXXXX, przy czym nie wskazuje, w oparciu o jaki dowód czyni takie ustalenia. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nie daje bowiem podstaw do przyjęcia, by powód regularnie spotykał się z w/w. Kreowanie natomiast w taki sposób stanu faktycznego przez Sąd, odmiennie aniżeli przedstawiał się w rzeczywistości, zdaniem powoda służy stworzeniu pewnej koncepcji uzasadniającej przypisaniu jemu winy w zakresie rozkładu pożycia małżeńskiego.

Wbrew ustaleniom poczynionym przez Sąd I Instancji, to wyłącznie powód podjął kroki zmierzające do uratowania  związku małżeńskiego stron. W tym celu próbował rozmawiać                     z żoną, zacząć wszystko od początku. Powód spotkał się jednak wyłącznie z milczeniem. Zrozpaczony napisał do żony mail’a z prośbą o rozmowę, co potwierdza korespondencja elektroniczna załączona do akt sprawy. Pozwana zgodziła się porozmawiać i powód dowiedział się wówczas,  iż „na miłość o jakiej myśli, nie ma co liczyć”. Po kilku dniach pozwana stwierdziła, że chce ode niego odejść. Zrezygnowany, odpowiedział, że nie będzie już w tym względzie jej przeszkadzał, ale nigdy nie zrezygnuje z opieki nad dzieckiem. Tylko z tego powodu, pozwana zgodziła się wziąć udział w terapii rodzinnej z udziałem psychologa. Z wielką niechęcią i oporem uczestniczyła jednak w kolejnych sesjach. W końcu przestała przychodzić. Powód prosił ją by przyszła choćby po to, by porozmawiać na temat tego, jak kulturalnie i delikatnie się rozejść. Odmówiła, tłumacząc, że nie ma na to pieniędzy –  pomimo, że powód płacił za wszystkie wizyty.(!!!).

 Tymczasem Sąd I Instancji uznaje, iż zachowanie powoda nie zmierzało do naprawienia relacji małżeńskich stron, gdyż z jednej strony powód proponował pozwanej terapię małżeńską, z drugiej strony inwigilował pozwaną, nagrywał ją, zostawiając dyktafon w domu i samochodzie, zbierał kolejne dowody  na nieuczciwe postępowanie żony. Sąd I Instancji, poza takim stwierdzeniem, nie analizuje już okresu, w jakim powód zaczął nagrywać małżonkę. Powód podjął takie działania dopiero wówczas, gdy mimo wcześniejszych deklaracji pozwanej, iż zerwała znajomość z KXXXXXXXXX SXXXXXXXXXX(I etap), odkrył, iż pozwana