Jak ?

Chciałem złapać trochę oddechu ...nabrać dystansu bo napięcie mnie zżera . Czekam cierpliwie czy przyjdzie jeszcze jakieś pismo od kfiata ale zdziwił bym się , gdyby nie przyszło ... bo przecież Quintusiową jako świadka będzie chciała wyłączyć i znowu wszystko przedłuży tylko sprawę ....
Póki co życie toczy się dalej a korzystając z resztek lata czy też z ładnych początków jesieni  dziecko moje postanowiło wziąć udział w rajdzie rowerowym . Wracaliśmy ze szkoły i opowiadała mi o tym ciesząc się strasznie na samą myśl jaką zabawę będzie miała w sobotę .
Cieszyłem się razem z nią bo od jakiegoś czasu już z niepokojem obserwuję ,że dziecko momentami zamyka się w sobie i traci pewność siebie a tu nagle - decyzja , załatwiła sobie rower na miejscu , żeby swojego nie targać i radość .... nic fajniejszego nie mogło mnie spotkać .....
W domu też było radośnie do powrotu kfiata .
Córa radosna poleciała si/e pochwalić mamie ,że weźmie udział w rajdzie i usłyszała : " XXXX przecież to jest 30 km ..... nie dasz rady "
Kątek oka dostrzegłem jak małej opadły ramiona , radość jakby coś jej zdmuchnęło z twarzy .... nie dam rady powtórzyła ......
Szarpnęło mną strasznie i  tylko obecność dziecka powstrzymała mnie przed morderstwem . Jak śmiesz takie rzeczy dziecku mówić potem debila i tłumaczę dziecku ,że da ,żeby nie rezygnowała , że taki dystans już przejechała ze mną i nic się nie stało ......  a kurwiszon siedzi z boku i komentuje : ale to nie jest po asfalcie , ale ty mało jeździsz .... rozdarłem w końcu ryja bo nerwy mi już puściły .
Wieczór walki z poddającym się dzieckiem , wieczór budowania poczucia wartości , wieczór straszny ...
Kfiat się zamknął , na szczęście i jakoś opanowaliśmy z córą sytuację .
Następnego dnia wracam z córką ze szkoły i słyszę : mama rano jak mnie odwoziła znów mi tłumaczyła ,że nie dam rady ..........
Kurwa mać do tego tłuka nic nie dociera . Sama jest zakompleksionym gównem i tak samo chce dziecko wychowywać . Nie sposób tego znieść .
Była jeszcze w pracy więc piszę jej grzeczny ale stanowczy mail ,żeby nie dzałała na szkodę dziecka , żeby nie rujnowała jej poczucia wartości bo naszym zadaniem jest budować a nie niszczyć , wspierać a nie dołować dzieciaka . Przecież rajd organizowany jest przez szkołę i w zeszły roku dzieciaki przejechały tą trasę mimo , że były rok młodsze , organizator wie kto jedzie i jest przygotowany na takie ewentualności , że któreś dziecko może mieć jakieś problemy .....
Odpowiedzi zabrakło ....................................
Wróciła z pracy i widzę ,że przeczytała ale nie mogła się powstrzymać od komentarza : mój Tomek z pracy jeździł tą trasą i tam jest cały czas pod górę .......................
Szybko obróciłem to w żart tłumacząc małej ,że jeśli wraca się do tego samego miejsca to tyle jest pod górę ile z góry ......  i po raz kolejny powiedziałem kfiatu co myślę o jej zachowaniu ........
Efekt jest taki ,że córa pojechała i wróciła szczęśliwa , rajdem , ogniskiem i tym ,że dała radę ......ale ja ciągle nie wiem jak z tym tłukiem rozmawiać ........jak ją przekonać ,że takie zachowanie tylko szkodzi dziecku ...    JAK ?